pronuntians
Latin
Participle
prōnūntiāns m, f, n (genitive prōnūntiantis); third declension
- Present active participle of prōnūntiō.
Inflection
Third declension.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | prōnūntiāns | prōnūntiāns | prōnūntiantēs | prōnūntiantia | |
Genitive | prōnūntiantis | prōnūntiantis | prōnūntiantium | prōnūntiantium | |
Dative | prōnūntiantī | prōnūntiantī | prōnūntiantibus | prōnūntiantibus | |
Accusative | prōnūntiantem | prōnūntiāns | prōnūntiantēs, prōnūntiantīs | prōnūntiantia | |
Ablative | prōnūntiante, prōnūntiantī1 | prōnūntiante, prōnūntiantī1 | prōnūntiantibus | prōnūntiantibus | |
Vocative | prōnūntiāns | prōnūntiāns | prōnūntiantēs | prōnūntiantia |
1When used purely as an adjective.
This article is issued from
Wiktionary.
The text is licensed under Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Additional terms may apply for the media files.