proditor

English

Etymology

Borrowed from Latin prōditōr

Pronunciation

  • (UK) IPA(key): /ˈpɹɒ.dɪ.tə/[1]
  • (US) IPA(key): /ˈpɹɑd.ɪ.tɚ/[2]

Noun

proditor (plural proditors)

  1. (obsolete) A traitor.

References

  • proditor in Webster’s Revised Unabridged Dictionary, G. & C. Merriam, 1913.
  1. Chambers Dictionary
  2. proditor in The Century Dictionary, New York, N.Y.: The Century Co., 1911.

Anagrams


Latin

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈproː.di.toːr/, [ˈproː.dɪ.toːr]

Noun

prōditōr m (genitive prōditōris); third declension

  1. traitor, betrayer

Inflection

Third declension.

Case Singular Plural
Nominative prōditōr prōditōrēs
Genitive prōditōris prōditōrum
Dative prōditōrī prōditōribus
Accusative prōditōrem prōditōrēs
Ablative prōditōre prōditōribus
Vocative prōditōr prōditōrēs
  • prōditrīx (female traitor, betrayer)

Verb

prōditor

  1. second-person singular future passive imperative of prōdō
  2. third-person singular future passive imperative of prōdō

References

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.