prawić

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *praviti.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈpra.vʲit͡ɕ/

Verb

prawić impf

  1. (transitive, intransitive) to discourse, declaim, preach

Conjugation
Conjugation of prawić impf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or f or n
infinitive prawić
present tense 1st prawię prawimy
2nd prawisz prawicie
3rd prawi prawią
past tense 1st prawiłem prawiłam prawiliśmy prawiłyśmy
2nd prawiłeś prawiłaś prawiliście prawiłyście
3rd prawił prawiła prawiło prawili prawiły
future tense 1st będę prawił1 będę prawiła1 będziemy prawili1 będziemy prawiły1
2nd będziesz prawił1 będziesz prawiła1 będziecie prawili1 będziecie prawiły1
3rd będzie prawił1 będzie prawiła1 będzie prawiło1 będą prawili1 będą prawiły1
conditional 1st prawiłbym prawiłabym prawilibyśmy prawiłybyśmy
2nd prawiłbyś prawiłabyś prawilibyście prawiłybyście
3rd prawiłby prawiłaby prawiłoby prawiliby prawiłyby
imperative 1st — prawmy
2nd praw prawcie
3rd niech prawi niech prawią
active adjectival participle prawiący prawiąca prawiące prawiący prawiące
passive adjectival participle prawiony prawiona prawione prawieni prawione
contemporary adverbial participle prawiąc
impersonal past prawiono
verbal noun prawienie
1 or: będę prawić, będziesz prawić etc.

Further reading
  • prawić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.