perditus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of perdō.

Participle

perditus m (feminine perdita, neuter perditum); first/second declension

  1. destroyed, ruined
  2. wasted, squandered
  3. lost

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative perditus perdita perditum perditī perditae perdita
Genitive perditī perditae perditī perditōrum perditārum perditōrum
Dative perditō perditae perditō perditīs perditīs perditīs
Accusative perditum perditam perditum perditōs perditās perdita
Ablative perditō perditā perditō perditīs perditīs perditīs
Vocative perdite perdita perditum perditī perditae perdita

Descendants

References

  • perditus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • perditus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • perditus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
  • perditus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • a critical position; a hopeless state of affairs: res dubiae, perditae, afflictae
    • misfortune, adversity: res adversae, afflictae, perditae
    • a lost book of which fragments (relliquiae, not fragmenta) remain: liber perditus
    • a depraved, abandoned character: homo perditus
    • moral corruption (not corruptela morum): mores corrupti or perditi
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.