oever

From Middle Dutch oever, from Old Dutch *uovar, from Proto-Germanic *ōferaz.

• IPA^(key): /ˈuvər/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: oe‧ver
• Rhymes: -uvər

oever m (plural oevers, diminutive oevertje n)

1. bank (as in riverbank), shore (e.g. of a lake)
   • 2005, Spinvis, Dagen van gras, dagen van stro: Aan de Oevers van de Tijd

     aan de oevers van de tijd / keek ik om me heen / ik wachtte aan de kant / aan de oevers van de tijd / en alles ging voorbij / verloor zijn naam / en spoelde aan

     at the shores of time / I looked around me / I waited on the side / at the shores of time / and all went past / lost its name / and drifted ashore

• kust

• Afrikaans: oewer

• voere

From Old Dutch *uovar, from Proto-Germanic *ōferaz.

oever m or n

1. bank, shore, waterside

This noun needs an inflection-table template.

• Dutch: oever
• Limburgish: euver

• “oever”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• “oever (I)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, 1929