milczeć

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *mьlčati.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈmʲil.t͡ʂɛt͡ɕ/
  • Audio(file)

Verb

milczeć impf

  1. not to speak; to keep quiet, to keep silent, to be silent

Conjugation
Conjugation of milczeć impf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or f or n
infinitive milczeć
present tense 1st milczę milczymy
2nd milczysz milczycie
3rd milczy milczą
past tense 1st milczałem milczałam milczeliśmy milczałyśmy
2nd milczałeś milczałaś milczeliście milczałyście
3rd milczał milczała milczało milczeli milczały
future tense 1st będę milczał1 będę milczała1 będziemy milczeli1 będziemy milczały1
2nd będziesz milczał1 będziesz milczała1 będziecie milczeli1 będziecie milczały1
3rd będzie milczał1 będzie milczała1 będzie milczało1 będą milczeli1 będą milczały1
conditional 1st milczałbym milczałabym milczelibyśmy milczałybyśmy
2nd milczałbyś milczałabyś milczelibyście milczałybyście
3rd milczałby milczałaby milczałoby milczeliby milczałyby
imperative 1st — milczmy
2nd milcz milczcie
3rd niech milczy niech milczą
active adjectival participle milczący milcząca milczące milczący milczące
contemporary adverbial participle milcząc
impersonal past milczano
verbal noun milczenie
1 or: będę milczeć, będziesz milczeć etc.

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.