mansuetarius

Latin

Etymology

From mānsuētus (tame) + -ārius.

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /man.sweːˈtaː.ri.us/, [mãː.sweːˈtaː.ri.ʊs]

Noun

mānsuētārius m (genitive mānsuētāriī); second declension

  1. (post-classical) A tamer of wild beasts.

Declension

Second declension.

Case Singular Plural
Nominative mānsuētārius mānsuētāriī
Genitive mānsuētāriī
mānsuētārī1
mānsuētāriōrum
Dative mānsuētāriō mānsuētāriīs
Accusative mānsuētārium mānsuētāriōs
Ablative mānsuētāriō mānsuētāriīs
Vocative mānsuētārī mānsuētāriī

1Found in older Latin (until the Augustan Age).

References

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.