manducatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of mandūcō (“chew, masticate”).
Participle
mandūcatus m (feminine mandūcata, neuter mandūcatum); first/second declension
- chewed, masticated, having been gnawed.
- eaten, having been devoured.
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | mandūcatus | mandūcata | mandūcatum | mandūcatī | mandūcatae | mandūcata | |
Genitive | mandūcatī | mandūcatae | mandūcatī | mandūcatōrum | mandūcatārum | mandūcatōrum | |
Dative | mandūcatō | mandūcatae | mandūcatō | mandūcatīs | mandūcatīs | mandūcatīs | |
Accusative | mandūcatum | mandūcatam | mandūcatum | mandūcatōs | mandūcatās | mandūcata | |
Ablative | mandūcatō | mandūcatā | mandūcatō | mandūcatīs | mandūcatīs | mandūcatīs | |
Vocative | mandūcate | mandūcata | mandūcatum | mandūcatī | mandūcatae | mandūcata |
References
- manducatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
This article is issued from
Wiktionary.
The text is licensed under Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Additional terms may apply for the media files.