luctificus

Latin

Etymology

From lūctus (mourning, grief) + -i- + -ficus (-making).

Pronunciation

(Classical) IPA(key): /luːkˈti.fi.kus/, [ɫuːkˈtɪ.fɪ.kʊs]

Adjective

lūctificus (feminine lūctifica, neuter lūctificum, comparative lūctificior, superlative lūctificissimus); first/second declension

  1. baleful
  2. causing grief

Declension

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative lūctificus lūctifica lūctificum lūctificī lūctificae lūctifica
Genitive lūctificī lūctificae lūctificī lūctificōrum lūctificārum lūctificōrum
Dative lūctificō lūctificae lūctificō lūctificīs lūctificīs lūctificīs
Accusative lūctificum lūctificam lūctificum lūctificōs lūctificās lūctifica
Ablative lūctificō lūctificā lūctificō lūctificīs lūctificīs lūctificīs
Vocative lūctifice lūctifica lūctificum lūctificī lūctificae lūctifica

References

  • lūctificus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • luctificus in D. P. Simpson, Cassell's Latin Dictionary, Wiley Publishing, 1968
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.