kłócić

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *kōltìti.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈkwu.t͡ɕit͡ɕ/
  • Audio(file)

Verb

kłócić impf (perfective skłócić)

  1. (transitive) to cause to quarrel

Conjugation
Conjugation of kłócić impf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or f or n
infinitive kłócić
present tense 1st kłócę kłócimy
2nd kłócisz kłócicie
3rd kłóci kłócą
past tense 1st kłóciłem kłóciłam kłóciliśmy kłóciłyśmy
2nd kłóciłeś kłóciłaś kłóciliście kłóciłyście
3rd kłócił kłóciła kłóciło kłócili kłóciły
future tense 1st będę kłócił1 będę kłóciła1 będziemy kłócili1 będziemy kłóciły1
2nd będziesz kłócił1 będziesz kłóciła1 będziecie kłócili1 będziecie kłóciły1
3rd będzie kłócił1 będzie kłóciła1 będzie kłóciło1 będą kłócili1 będą kłóciły1
conditional 1st kłóciłbym kłóciłabym kłócilibyśmy kłóciłybyśmy
2nd kłóciłbyś kłóciłabyś kłócilibyście kłóciłybyście
3rd kłóciłby kłóciłaby kłóciłoby kłóciliby kłóciłyby
imperative 1st — kłóćmy
2nd kłóć kłóćcie
3rd niech kłóci niech kłócą
active adjectival participle kłócący kłócąca kłócące kłócący kłócące
passive adjectival participle kłócony kłócona kłócone kłóceni kłócone
contemporary adverbial participle kłócąc
impersonal past kłócono
verbal noun kłócenie
1 or: będę kłócić, będziesz kłócić etc.

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.