krakać

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *krakati.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈkra.kat͡ɕ/
  • Audio(file)

Verb

krakać impf (perfective zakrakać)

  1. to caw, to croak

Conjugation
Conjugation of krakać impf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or f or n
infinitive krakać
present tense 1st kraczę kraczemy
2nd kraczesz kraczecie
3rd kracze kraczą
past tense 1st krakałem krakałam krakaliśmy krakałyśmy
2nd krakałeś krakałaś krakaliście krakałyście
3rd krakał krakała krakało krakali krakały
future tense 1st będę krakał1 będę krakała1 będziemy krakali1 będziemy krakały1
2nd będziesz krakał1 będziesz krakała1 będziecie krakali1 będziecie krakały1
3rd będzie krakał1 będzie krakała1 będzie krakało1 będą krakali1 będą krakały1
conditional 1st krakałbym krakałabym krakalibyśmy krakałybyśmy
2nd krakałbyś krakałabyś krakalibyście krakałybyście
3rd krakałby krakałaby krakałoby krakaliby krakałyby
imperative 1st — kraczmy
2nd kracz kraczcie
3rd niech kracze niech kraczą
active adjectival participle kraczący kracząca kraczące kraczący kraczące
contemporary adverbial participle kracząc
impersonal past krakano
verbal noun krakanie
1 or: będę krakać, będziesz krakać etc.

Further reading
  • krakać in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.