iustificatus

Latin

Etymology

Prefect passive participle of iustificō

Participle

iustificātus m (feminine iustificāta, neuter iustificātum); first/second declension

  1. forgiven, pardoned or vindicated
  2. justified

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative iustificātus iustificāta iustificātum iustificātī iustificātae iustificāta
Genitive iustificātī iustificātae iustificātī iustificātōrum iustificātārum iustificātōrum
Dative iustificātō iustificātae iustificātō iustificātīs iustificātīs iustificātīs
Accusative iustificātum iustificātam iustificātum iustificātōs iustificātās iustificāta
Ablative iustificātō iustificātā iustificātō iustificātīs iustificātīs iustificātīs
Vocative iustificāte iustificāta iustificātum iustificātī iustificātae iustificāta
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.