iustificans

Latin

Etymology

Present participle of iustificō.

Participle

iustificāns m, f, n (genitive iustificantis); third declension

  1. forgiving, pardoning, vindicating
  2. justifying

Inflection

Third declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masc./Fem. Neuter Masc./Fem. Neuter
Nominative iustificāns iustificāns iustificantēs iustificantia
Genitive iustificantis iustificantis iustificantium iustificantium
Dative iustificantī iustificantī iustificantibus iustificantibus
Accusative iustificantem iustificāns iustificantēs, iustificantīs iustificantia
Ablative iustificante, iustificantī1 iustificante, iustificantī1 iustificantibus iustificantibus
Vocative iustificāns iustificāns iustificantēs iustificantia

1When used purely as an adjective.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.