irruptus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of irrumpō.

Participle

irruptus m (feminine irrupta, neuter irruptum); first/second declension

  1. intruded

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative irruptus irrupta irruptum irruptī irruptae irrupta
Genitive irruptī irruptae irruptī irruptōrum irruptārum irruptōrum
Dative irruptō irruptae irruptō irruptīs irruptīs irruptīs
Accusative irruptum irruptam irruptum irruptōs irruptās irrupta
Ablative irruptō irruptā irruptō irruptīs irruptīs irruptīs
Vocative irrupte irrupta irruptum irruptī irruptae irrupta

References

  • irruptus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • irruptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.