irrupturus

Latin

Etymology

Future active participle of irrumpō.

Participle

irruptūrus m (feminine irruptūra, neuter irruptūrum); first/second declension

  1. about to intrude

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative irruptūrus irruptūra irruptūrum irruptūrī irruptūrae irruptūra
Genitive irruptūrī irruptūrae irruptūrī irruptūrōrum irruptūrārum irruptūrōrum
Dative irruptūrō irruptūrae irruptūrō irruptūrīs irruptūrīs irruptūrīs
Accusative irruptūrum irruptūram irruptūrum irruptūrōs irruptūrās irruptūra
Ablative irruptūrō irruptūrā irruptūrō irruptūrīs irruptūrīs irruptūrīs
Vocative irruptūre irruptūra irruptūrum irruptūrī irruptūrae irruptūra
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.