insultaturus
Latin
Etymology
Future active participle of īnsultō.
Participle
īnsultātūrus m (feminine īnsultātūra, neuter īnsultātūrum); first/second declension
- about to insult
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | īnsultātūrus | īnsultātūra | īnsultātūrum | īnsultātūrī | īnsultātūrae | īnsultātūra | |
Genitive | īnsultātūrī | īnsultātūrae | īnsultātūrī | īnsultātūrōrum | īnsultātūrārum | īnsultātūrōrum | |
Dative | īnsultātūrō | īnsultātūrae | īnsultātūrō | īnsultātūrīs | īnsultātūrīs | īnsultātūrīs | |
Accusative | īnsultātūrum | īnsultātūram | īnsultātūrum | īnsultātūrōs | īnsultātūrās | īnsultātūra | |
Ablative | īnsultātūrō | īnsultātūrā | īnsultātūrō | īnsultātūrīs | īnsultātūrīs | īnsultātūrīs | |
Vocative | īnsultātūre | īnsultātūra | īnsultātūrum | īnsultātūrī | īnsultātūrae | īnsultātūra |
This article is issued from
Wiktionary.
The text is licensed under Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Additional terms may apply for the media files.