inhabitatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of inhabitō.

Participle

inhabitātus m (feminine inhabitāta, neuter inhabitātum); first/second declension

  1. inhabited
  2. worn (of clothes)

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative inhabitātus inhabitāta inhabitātum inhabitātī inhabitātae inhabitāta
Genitive inhabitātī inhabitātae inhabitātī inhabitātōrum inhabitātārum inhabitātōrum
Dative inhabitātō inhabitātae inhabitātō inhabitātīs inhabitātīs inhabitātīs
Accusative inhabitātum inhabitātam inhabitātum inhabitātōs inhabitātās inhabitāta
Ablative inhabitātō inhabitātā inhabitātō inhabitātīs inhabitātīs inhabitātīs
Vocative inhabitāte inhabitāta inhabitātum inhabitātī inhabitātae inhabitāta

References

  • inhabitatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • inhabitatus in Ramminger, Johann (accessed 16 July 2016) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700, pre-publication website, 2005-2016
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.