indignabundus

Latin

Etymology

indignor (be indignant, scorn) + -bundus

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /in.diɡ.naːˈbun.dus/, [ɪn.dɪŋ.naːˈbʊn.dʊs]

Adjective

indignābundus (feminine indignābunda, neuter indignābundum); first/second declension

  1. indignant, enraged, furious

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative indignābundus indignābunda indignābundum indignābundī indignābundae indignābunda
Genitive indignābundī indignābundae indignābundī indignābundōrum indignābundārum indignābundōrum
Dative indignābundō indignābundō indignābundīs
Accusative indignābundum indignābundam indignābundum indignābundōs indignābundās indignābunda
Ablative indignābundō indignābundā indignābundō indignābundīs
Vocative indignābunde indignābunda indignābundum indignābundī indignābundae indignābunda

References

  • indignabundus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • indignabundus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • indignabundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.