incitatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of incitō (incite, hasten).

Participle

incitātus (feminine incitāta, neuter incitātum, comparative incitātior); first/second-declension participle

  1. hastened, urged, accelerated, having been quickened
  2. augmented, increased, having been enhanced
  3. (figuratively) incited, encouraged, having been roused

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative incitātus incitāta incitātum incitātī incitātae incitāta
Genitive incitātī incitātae incitātī incitātōrum incitātārum incitātōrum
Dative incitātō incitātō incitātīs
Accusative incitātum incitātam incitātum incitātōs incitātās incitāta
Ablative incitātō incitātā incitātō incitātīs
Vocative incitāte incitāta incitātum incitātī incitātae incitāta

References

  • incitatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • incitatus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • incitatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • to bring horses to the halt when at full gallop: equos incitatos sustinere
    • at high tide: aestu incitato
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.