gün

See also: gun, Gun, gùn, gūn, guṅ, Gün, and gǔn

Azerbaijani
Other scripts
Cyrillic ҝүн
Roman gün
Perso-Arabic گون‎

Etymology

From Proto-Turkic *gün (“sun, day”).

Pronunciation
  • IPA(key): [ɡyn], [d͡ʒyn]

Noun

gün (definite accusative günü, plural günlər)

  1. day
    səhərisi gün ― next day, the following day
    ertəsi gün ― next day, the following day
    hər gün ― every day
    gündən günə güclənmək ― to become stronger by the day
  2. sun
    Təpəsini gün yandırdı, ayağını çarıq dağıtdı. (idiom)
    The sun burned his pate, the shoes wore out his feet.
    Gün çıxdı, gün batdı.
    The sun rose, the sun set.
    Synonym: günəş
  3. times (the circumstances of a certain time)
    dar gün ― bad times
    yaman gün ― bad times
    dar gündə də, yaxşı gündə də ― in good times and in bad
    Synonyms: əyyam, zəmanət, zəmanə, vaxt
  4. condition, shape, circumstances (mostly of bad such)
    Nə gündədir, maşını yoxdur.
    It's not going well for him, he doesn't have a car.
    (literally, “What a [bad] condition he's in, he doesn't have a car.”)
    Nə gündəsən?! (derogatory)
    Look at you!
    (literally, “What a [bad] shape are you in?”)

Declension
Declension of gün
singular plural
nominative gün günlər
definite accusative günü günləri
dative günə günlərə
locative gündə günlərdə
ablative gündən günlərdən
definite genitive günün günlərin
Possessive forms of gün
nominative
singular plural
mənim (“my”) günüm günlərim
sənin (“your”) günün günlərin
onun (“his/her/its”) günü günləri
bizim (“our”) günümüz günlərimiz
sizin (“your”) gününüz günləriniz
onların (“their”) günü or günləri günləri
accusative
singular plural
mənim (“my”) günümü günlərimi
sənin (“your”) gününü günlərini
onun (“his/her/its”) gününü günlərini
bizim (“our”) günümüzü günlərimizi
sizin (“your”) gününüzü günlərinizi
onların (“their”) gününü or günlərini günlərini
dative
singular plural
mənim (“my”) günümə günlərimə
sənin (“your”) gününə günlərinə
onun (“his/her/its”) gününə günlərinə
bizim (“our”) günümüzə günlərimizə
sizin (“your”) gününüzə günlərinizə
onların (“their”) gününə or günlərinə günlərinə
locative
singular plural
mənim (“my”) günümdə günlərimdə
sənin (“your”) günündə günlərində
onun (“his/her/its”) günündə günlərində
bizim (“our”) günümüzdə günlərimizdə
sizin (“your”) gününüzdə günlərinizdə
onların (“their”) günündə or günlərində günlərində
ablative
singular plural
mənim (“my”) günümdən günlərimdən
sənin (“your”) günündən günlərindən
onun (“his/her/its”) günündən günlərindən
bizim (“our”) günümüzdən günlərimizdən
sizin (“your”) gününüzdən günlərinizdən
onların (“their”) günündən or günlərindən günlərindən
genitive
singular plural
mənim (“my”) günümün günlərimin
sənin (“your”) gününün günlərinin
onun (“his/her/its”) gününün günlərinin
bizim (“our”) günümüzün günlərimizin
sizin (“your”) gününüzün günlərinizin
onların (“their”) gününün or günlərinin günlərinin

Derived terms
  • gündəm (“agenda”)
  • gündə (“a day, per day, daily”)

Romansch

Etymology

From Latin iūnius (“of June”).

Proper noun

gün m

  1. (Puter, Vallader) June

Synonyms

Turkish

Pronunciation
  • IPA(key): /ɡyn/, [ɟyn]

Etymology 1

From Ottoman Turkish كون‎ (gün, “sun, day, time”), Old Anatolian Turkish [script needed] (gün), from Proto-Turkic *gün (“sun, day”). Compare Old Turkic 𐰚𐰇𐰤‎ (kün, “sun, day”).

Noun

gün (definite accusative günü, plural günler)

  1. sun (light and warmth received from the sun)
  2. daytime
  3. daylight
  4. day
  5. date
Declension
Inflection
Nominative gün
Definite accusative günü
Singular Plural
Nominative gün günler
Definite accusative günü günleri
Dative güne günlere
Locative günde günlerde
Ablative günden günlerden
Genitive günün günlerin
Possessive forms
Singular Plural
1st singular günüm günlerim
2nd singular günün günlerin
3rd singular günü günleri
1st plural günümüz günlerimiz
2nd plural gününüz günleriniz
3rd plural günleri günleri

Etymology 2

From Proto-Turkic *kün (“people”).

Noun

gün (definite accusative günü, plural günler)

  1. (Used together with el (“foreign people”) both being in dative case) people

Turkmen

Etymology

From Proto-Turkic *gün (“sun, day”).

Pronunciation
  • IPA(key): /ɡyn/, /ʁyn/

Noun

gün (definite accusative ü, plural günler)

  1. sun (light and warmth received from the sun)
  2. daytime
  3. daylight
  4. day
  5. date

Declension
    declension of gün
singular plural
nominative gün günler
accusative günü günleri
genitive günüň günleriň
dative güne günlere
locative günde günlerde
ablative günden günlerden

Volapük

Noun

gün (nominative plural güns)

  1. rifle, shotgun

Declension
declension of gün
singular plural
nominative gün güns
genitive güna günas
dative güne günes
accusative güni günis
vocative 1 o gün! o güns!
predicative 2 günu günus
  • 1 status as a case is disputed
  • 2 in some later, non-classical Volapük only
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.