gurdus

Latin

Etymology

From Proto-Italic *gʷord-o- (stubborn, heavy), possibly from Proto-Indo-European *gʷr̥dus, *gʷrd-o- (slow, heavy, tired), though de Vaan acknowledges that the root is an o-stem instead of a u-stem. Quintilian called it a Spanish (possibly Iberian) word. Compare Lithuanian gurdùs, Latvian gur̃ds (tired), Ancient Greek βραδύς (bradús, slow).

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈɡur.dus/, [ˈɡʊr.dʊs]

Noun

gurdus m (genitive gurdī); second declension

  1. a dolt, jolterhead, numbskull, blockhead, oaf, dullard, or lout
    • (Can we find and add a quotation of Decimus Laberius to this entry?)
    • Gellius, Noctes Atticae 16.7.8:
      Item in Cacomnemone: Hic est (inquit) ille gurdus, quem ego me abhinc menses duos ex Africa venientem excepisse tibi narravi.
      And in (Laberius') The Forgetful Man: This is that dolt (gurdus) who, when two months ago from Africa I came, did meet me here, as I did say.
    • c. 95 CE, Quintilian, Institutio Oratoria 1.5.57:
      Et gurdos, quos pro stolidis accipit vulgus, ex Hispania duxisse originem audivi.
      While I have heard that gurdus, which is colloquially used in the sense of “stupid,” is derived from Spain.

Declension

Second declension.

Case Singular Plural
Nominative gurdus gurdī
Genitive gurdī gurdōrum
Dative gurdō gurdīs
Accusative gurdum gurdōs
Ablative gurdō gurdīs
Vocative gurde gurdī

Synonyms

  • (dolt, jolterhead, numskull, blockhead, oaf, dullard, lout): caudex

Derived terms

  • gurdōnicus

Descendants

References

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.