fractio

Latin

Etymology

From frangō (to break) + -tiō.

Pronunciation

Noun

frāctiō f (genitive frāctiōnis); third declension

  1. the action of breaking
  2. (mathematics) fraction
    • 1544, Orontius Finaeus, Arithmetica Practica, liber II, cap. 7
      Divisio, quemadmodum et multiplicatio, aut inter ipsas tantum accidit fractiones, aut simul cum ipsis tractatur integris.
      Division, just as with multiplication, occurs either only between those fractions, or is transacted at the same time with those integers.
    • 1750, Institutiones Matheseos: Selectis Observationibus Illustratae in Usum Praelectionum Academicarum, 4th edition, p.56
      Scribitur fractio duobus numeris, linea interiecta distinctis, quorum superior ipsam partem integri determinat, et numerator dicitur, inferior partes totius omnes refert, et denominator appellatur.
      A fraction is written with two numbers separated by a line between them, of which the portion above determines the pieces, and is called the numerator, and the portion below refers to the entire total, and is called the denominator.

Declension

Third declension.

Case Singular Plural
Nominative frāctiō frāctiōnēs
Genitive frāctiōnis frāctiōnum
Dative frāctiōnī frāctiōnibus
Accusative frāctiōnem frāctiōnēs
Ablative frāctiōne frāctiōnibus
Vocative frāctiō frāctiōnēs

Descendants

References

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.