falsifiëren

Dutch

Etymology

18th or 19th century. Borrowed from French falsifier.

Pronunciation
  • IPA(key): /fɑl.siˈfjeː.rə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: fal‧si‧fi‧e‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

falsifiëren

  1. (transitive) to falsify (to prove to be false)
    Synonym: falsificeren

Inflection
Inflection of falsifiëren (weak)
infinitive falsifiëren
past singular falsifieerde
past participle gefalsifieerd
infinitive falsifiëren
gerund falsifiëren n
verbal noun —
present tense past tense
1st person singular falsifieerfalsifieerde
2nd person sing. (jij) falsifieertfalsifieerde
2nd person sing. (u) falsifieertfalsifieerde
2nd person sing. (gij) falsifieertfalsifieerde
3rd person singular falsifieertfalsifieerde
plural falsifiërenfalsifieerden
subjunctive sing.1 falsifiërefalsifieerde
subjunctive plur.1 falsifiërenfalsifieerden
imperative sing. falsifieer
imperative plur.1 falsifieert
participles falsifiërendgefalsifieerd
1) Archaic.

Derived terms
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.