dziwić

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *diviti.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈd͡ʑi.vʲit͡ɕ/

Verb

dziwić impf (perfective zadziwić or zdziwić)

  1. (transitive, intransitive) to surprise, to astonish
  2. (reflexive) to wonder

Conjugation
Conjugation of dziwić impf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or f or n
infinitive dziwić
present tense 1st dziwię dziwimy
2nd dziwisz dziwicie
3rd dziwi dziwią
past tense 1st dziwiłem dziwiłam dziwiliśmy dziwiłyśmy
2nd dziwiłeś dziwiłaś dziwiliście dziwiłyście
3rd dziwił dziwiła dziwiło dziwili dziwiły
future tense 1st będę dziwił1 będę dziwiła1 będziemy dziwili1 będziemy dziwiły1
2nd będziesz dziwił1 będziesz dziwiła1 będziecie dziwili1 będziecie dziwiły1
3rd będzie dziwił1 będzie dziwiła1 będzie dziwiło1 będą dziwili1 będą dziwiły1
conditional 1st dziwiłbym dziwiłabym dziwilibyśmy dziwiłybyśmy
2nd dziwiłbyś dziwiłabyś dziwilibyście dziwiłybyście
3rd dziwiłby dziwiłaby dziwiłoby dziwiliby dziwiłyby
imperative 1st — dziwmy
2nd dziw dziwcie
3rd niech dziwi niech dziwią
active adjectival participle dziwiący dziwiąca dziwiące dziwiący dziwiące
contemporary adverbial participle dziwiąc
impersonal past dziwiono
verbal noun dziwienie
1 or: będę dziwić, będziesz dziwić etc.

Further reading
  • dziwić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.