disterminaturus
Latin
Etymology
Future active participle of disterminō
Participle
disterminātūrus m (feminine disterminātūra, neuter disterminātūrum); first/second declension
- about to divide
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | disterminātūrus | disterminātūra | disterminātūrum | disterminātūrī | disterminātūrae | disterminātūra | |
Genitive | disterminātūrī | disterminātūrae | disterminātūrī | disterminātūrōrum | disterminātūrārum | disterminātūrōrum | |
Dative | disterminātūrō | disterminātūrae | disterminātūrō | disterminātūrīs | disterminātūrīs | disterminātūrīs | |
Accusative | disterminātūrum | disterminātūram | disterminātūrum | disterminātūrōs | disterminātūrās | disterminātūra | |
Ablative | disterminātūrō | disterminātūrā | disterminātūrō | disterminātūrīs | disterminātūrīs | disterminātūrīs | |
Vocative | disterminātūre | disterminātūra | disterminātūrum | disterminātūrī | disterminātūrae | disterminātūra |
This article is issued from
Wiktionary.
The text is licensed under Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Additional terms may apply for the media files.