dispulsus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of dispellō

Participle

dispulsus m (feminine dispulsa, neuter dispulsum); first/second declension

  1. This term needs a translation to English. Please help out and add a translation, then remove the text {{rfdef}}.

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dispulsus dispulsa dispulsum dispulsī dispulsae dispulsa
Genitive dispulsī dispulsae dispulsī dispulsōrum dispulsārum dispulsōrum
Dative dispulsō dispulsae dispulsō dispulsīs dispulsīs dispulsīs
Accusative dispulsum dispulsam dispulsum dispulsōs dispulsās dispulsa
Ablative dispulsō dispulsā dispulsō dispulsīs dispulsīs dispulsīs
Vocative dispulse dispulsa dispulsum dispulsī dispulsae dispulsa

References

  • dispulsus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • dispulsus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.