disjunctivus

Latin

Etymology

From disjungō (to disjoin) + -īvus.

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /dis.junkˈtiː.wus/, [dɪs.jʊŋkˈtiː.wʊs]

Adjective

disjunctīvus (feminine disjunctīva, neuter disjunctīvum); first/second declension

  1. Alternative form of disiunctivus

Declension

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative disjunctīvus disjunctīva disjunctīvum disjunctīvī disjunctīvae disjunctīva
Genitive disjunctīvī disjunctīvae disjunctīvī disjunctīvōrum disjunctīvārum disjunctīvōrum
Dative disjunctīvō disjunctīvae disjunctīvō disjunctīvīs disjunctīvīs disjunctīvīs
Accusative disjunctīvum disjunctīvam disjunctīvum disjunctīvōs disjunctīvās disjunctīva
Ablative disjunctīvō disjunctīvā disjunctīvō disjunctīvīs disjunctīvīs disjunctīvīs
Vocative disjunctīve disjunctīva disjunctīvum disjunctīvī disjunctīvae disjunctīva

References

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.