desitus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of dēsinō.

Participle

dēsitus m (feminine dēsita, neuter dēsitum); first/second declension

  1. desisted

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dēsitus dēsita dēsitum dēsitī dēsitae dēsita
Genitive dēsitī dēsitae dēsitī dēsitōrum dēsitārum dēsitōrum
Dative dēsitō dēsitae dēsitō dēsitīs dēsitīs dēsitīs
Accusative dēsitum dēsitam dēsitum dēsitōs dēsitās dēsita
Ablative dēsitō dēsitā dēsitō dēsitīs dēsitīs dēsitīs
Vocative dēsite dēsita dēsitum dēsitī dēsitae dēsita

References

  • desitus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • desitus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • desitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.