debitus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of dēbeō.

Participle

dēbitus (feminine dēbita, neuter dēbitum); first/second-declension participle

  1. owed

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dēbitus dēbita dēbitum dēbitī dēbitae dēbita
Genitive dēbitī dēbitae dēbitī dēbitōrum dēbitārum dēbitōrum
Dative dēbitō dēbitō dēbitīs
Accusative dēbitum dēbitam dēbitum dēbitōs dēbitās dēbita
Ablative dēbitō dēbitā dēbitō dēbitīs
Vocative dēbite dēbita dēbitum dēbitī dēbitae dēbita

Descendants

  • Vulgar Latin: *dēbitura

References

  • debitus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • debitus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
  • debitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • to show gratitude (in one's acts): gratiam alicui referre (meritam, debitam) pro aliqua re
    • (ambiguous) to die a natural death: debitum naturae reddere (Nep. Reg. 1)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.