coronatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of corōnō.

Participle

corōnātus (feminine corōnāta, neuter corōnātum); first/second-declension participle

  1. crowned
  2. encircled, enclosed

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative corōnātus corōnāta corōnātum corōnātī corōnātae corōnāta
Genitive corōnātī corōnātae corōnātī corōnātōrum corōnātārum corōnātōrum
Dative corōnātō corōnātō corōnātīs
Accusative corōnātum corōnātam corōnātum corōnātōs corōnātās corōnāta
Ablative corōnātō corōnātā corōnātō corōnātīs
Vocative corōnāte corōnāta corōnātum corōnātī corōnātae corōnāta

References

  • coronatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
  • coronatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • coronatus in Ramminger, Johann (accessed 16 July 2016) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700, pre-publication website, 2005-2016
  • coronatus in William Smith, editor (1848) A Dictionary of Greek Biography and Mythology, London: John Murray
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.