convicturus

Latin

Etymology

Future active participle of convincō.

Participle

convictūrus (feminine convictūra, neuter convictūrum); first/second-declension participle

  1. about to convince

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative convictūrus convictūra convictūrum convictūrī convictūrae convictūra
Genitive convictūrī convictūrae convictūrī convictūrōrum convictūrārum convictūrōrum
Dative convictūrō convictūrō convictūrīs
Accusative convictūrum convictūram convictūrum convictūrōs convictūrās convictūra
Ablative convictūrō convictūrā convictūrō convictūrīs
Vocative convictūre convictūra convictūrum convictūrī convictūrae convictūra
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.