contestatus

Latin

Etymology

Perfect participle of contestor

Participle

contestatus m (feminine contestata, neuter contestatum); first/second declension

  1. called to witness

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative contestatus contestata contestatum contestatī contestatae contestata
Genitive contestatī contestatae contestatī contestatōrum contestatārum contestatōrum
Dative contestatō contestatae contestatō contestatīs contestatīs contestatīs
Accusative contestatum contestatam contestatum contestatōs contestatās contestata
Ablative contestatō contestatā contestatō contestatīs contestatīs contestatīs
Vocative contestate contestata contestatum contestatī contestatae contestata

References

  • contestatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • contestatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • historic times: historicorum fide contestata memoria
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.