consolabilis

Latin

Etymology

From cōnsōlor + -bilis.

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /kon.soːˈlaː.bi.lis/, [kõː.soːˈɫaː.bɪ.lɪs]

Adjective

cōnsōlābilis (neuter cōnsōlābile); third declension

  1. consolable
  2. consolatory

Inflection

Third declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masc./Fem. Neuter Masc./Fem. Neuter
Nominative cōnsōlābilis cōnsōlābile cōnsōlābilēs cōnsōlābilia
Genitive cōnsōlābilis cōnsōlābilis cōnsōlābilium cōnsōlābilium
Dative cōnsōlābilī cōnsōlābilī cōnsōlābilibus cōnsōlābilibus
Accusative cōnsōlābilem cōnsōlābile cōnsōlābilēs, cōnsōlābilīs cōnsōlābilia
Ablative cōnsōlābilī cōnsōlābilī cōnsōlābilibus cōnsōlābilibus
Vocative cōnsōlābilis cōnsōlābile cōnsōlābilēs cōnsōlābilia

References

  • consolabilis in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • consolabilis in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • consolabilis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.