consceleratus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of cōnscelerō (dishonor).

Participle

cōnscelerātus (feminine cōnscelerāta, neuter cōnscelerātum, superlative cōnscelerātissimus); first/second-declension participle

  1. dishonored, having been dishonored
  2. (by extension) wicked, evil, depraved
  3. (substantive) a wicked person, villain

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative cōnscelerātus cōnscelerāta cōnscelerātum cōnscelerātī cōnscelerātae cōnscelerāta
Genitive cōnscelerātī cōnscelerātae cōnscelerātī cōnscelerātōrum cōnscelerātārum cōnscelerātōrum
Dative cōnscelerātō cōnscelerātō cōnscelerātīs
Accusative cōnscelerātum cōnscelerātam cōnscelerātum cōnscelerātōs cōnscelerātās cōnscelerāta
Ablative cōnscelerātō cōnscelerātā cōnscelerātō cōnscelerātīs
Vocative cōnscelerāte cōnscelerāta cōnscelerātum cōnscelerātī cōnscelerātae cōnscelerāta

References

  • consceleratus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • consceleratus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • consceleratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • consceleratus in Ramminger, Johann (accessed 16 July 2016) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700, pre-publication website, 2005-2016
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.