concubitus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of concubeō.

Participle

concubitus m (feminine concubita, neuter concubitum); first/second declension

  1. lain with (sexually or not)

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative concubitus concubita concubitum concubitī concubitae concubita
Genitive concubitī concubitae concubitī concubitōrum concubitārum concubitōrum
Dative concubitō concubitae concubitō concubitīs concubitīs concubitīs
Accusative concubitum concubitam concubitum concubitōs concubitās concubita
Ablative concubitō concubitā concubitō concubitīs concubitīs concubitīs
Vocative concubite concubita concubitum concubitī concubitae concubita

Noun

concubitus m (genitive concubitūs); fourth declension

  1. lying together
  2. sexual intercourse

Inflection

Fourth declension.

Case Singular Plural
Nominative concubitus concubitūs
Genitive concubitūs concubituum
Dative concubituī concubitibus
Accusative concubitum concubitūs
Ablative concubitū concubitibus
Vocative concubitus concubitūs

References

  • concubitus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • concubitus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • concubitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.