conciliatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of conciliō.

Participle

conciliātus m (feminine conciliāta, neuter conciliātum); first/second declension

  1. united

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative conciliātus conciliāta conciliātum conciliātī conciliātae conciliāta
Genitive conciliātī conciliātae conciliātī conciliātōrum conciliātārum conciliātōrum
Dative conciliātō conciliātae conciliātō conciliātīs conciliātīs conciliātīs
Accusative conciliātum conciliātam conciliātum conciliātōs conciliātās conciliāta
Ablative conciliātō conciliātā conciliātō conciliātīs conciliātīs conciliātīs
Vocative conciliāte conciliāta conciliātum conciliātī conciliātae conciliāta

References

  • conciliatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • conciliatus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • conciliatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.