commonitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of commoneō
Declension
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | commonitus | commonita | commonitum | commonitī | commonitae | commonita | |
Genitive | commonitī | commonitae | commonitī | commonitōrum | commonitārum | commonitōrum | |
Dative | commonitō | commonitae | commonitō | commonitīs | commonitīs | commonitīs | |
Accusative | commonitum | commonitam | commonitum | commonitōs | commonitās | commonita | |
Ablative | commonitō | commonitā | commonitō | commonitīs | commonitīs | commonitīs | |
Vocative | commonite | commonita | commonitum | commonitī | commonitae | commonita |
References
- commonitus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from
Wiktionary.
The text is licensed under Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Additional terms may apply for the media files.