collatrix

Latin

Etymology

From collātus, perfect participle of cōnferō.

Noun

collātrīx f (genitive collātrīcis); third declension

  1. (Late Latin) A female donor
    • 1729, Anaklet Reiffenstuel, Ius Canonicum Universum: Clara Methodo Juxta Titulos Quinque, Vol. 3, page 218:
      Quòd si verò Collator, vel Collatrix habites extra Ditiones Sac. Rom. Imperii, sed intra istud habeat quaedam Beneficia conferenda, saltem quatuor: tunc ipse, vel ipsa, putà Abbas, vel Abbatissa, videtur teneri ad recipiendas Primas Preces Imperatoris ratione dictorum Beneficiorum ...
      (please add an English translation of this quote)
    • 1733, H. Van Heussen, Historia episcopatuum foederati Belgii, page 460:
      Item volo & ordino quod dictae Vicariae collatio adme spectabit quamdiu vixero in humanis, post mortem mcam primo conferat Nicolaus de Leydis, filius fratris mei Henrici de Leyden, post obitumejus fie collatrix Aleydis de Leyden ...
      (please add an English translation of this quote)
    • 1858, Cornelius Hermans and Henricus van den Wijmelenberg, Annales canonicorum regularium S. Augustini ordinis S. Crucis, Vol. 2, page 149:
      Collatrix capellae S. Juliani Aquisgrani sitae certiorem reddit Archipresbyterum, se dedisse ejusdem collationem, praesentationem et jus patronatus fratribus Ordinis S. Crucis.
      (please add an English translation of this quote)

Declension

Third declension.

Case Singular Plural
Nominative collātrīx collātrīcēs
Genitive collātrīcis collātrīcum
Dative collātrīcī collātrīcibus
Accusative collātrīcem collātrīcēs
Ablative collātrīce collātrīcibus
Vocative collātrīx collātrīcēs

Coordinate terms

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.