charkać

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *xъrkati.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈxar.kat͡ɕ/

Verb

charkać impf (perfective charknąć)

  1. (intransitive, colloquial) to grunt, to hawk, to cough up
  2. (dialectal) to spit

Conjugation
Conjugation of charkać impf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or f or n
infinitive charkać
present tense 1st charkam charkamy
2nd charkasz charkacie
3rd charka charkają
past tense 1st charkałem charkałam charkaliśmy charkałyśmy
2nd charkałeś charkałaś charkaliście charkałyście
3rd charkał charkała charkało charkali charkały
future tense 1st będę charkał1 będę charkała1 będziemy charkali1 będziemy charkały1
2nd będziesz charkał1 będziesz charkała1 będziecie charkali1 będziecie charkały1
3rd będzie charkał1 będzie charkała1 będzie charkało1 będą charkali1 będą charkały1
conditional 1st charkałbym charkałabym charkalibyśmy charkałybyśmy
2nd charkałbyś charkałabyś charkalibyście charkałybyście
3rd charkałby charkałaby charkałoby charkaliby charkałyby
imperative 1st — charkajmy
2nd charkaj charkajcie
3rd niech charka niech charkają
active adjectival participle charkający charkająca charkające charkający charkające
contemporary adverbial participle charkając
impersonal past charkano
verbal noun charkanie
1 or: będę charkać, będziesz charkać etc.

Synonyms
  • charczeć, chrząkać, pochrząkiwać
  • (adjective) charkliwy (“hoarse”)

Further reading
  • charkać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.