buitmaken

Dutch

Etymology

From buit (“spoil, booty”) +‎ maken.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈbœy̯tmaːkə(n)/
  • Audio(file)

Verb

buitmaken

  1. (transitive) to acquire through force, to capture, to loot

Inflection
Inflection of buitmaken (weak, separable)
infinitive buitmaken
past singular maakte buit
past participle buitgemaakt
infinitive buitmaken
gerund buitmaken n
verbal noun —
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular maak buitmaakte buitbuitmaakbuitmaakte
2nd person sing. (jij) maakt buitmaakte buitbuitmaaktbuitmaakte
2nd person sing. (u) maakt buitmaakte buitbuitmaaktbuitmaakte
2nd person sing. (gij) maakt buitmaakte buitbuitmaaktbuitmaakte
3rd person singular maakt buitmaakte buitbuitmaaktbuitmaakte
plural maken buitmaakten buitbuitmakenbuitmaakten
subjunctive sing.1 make buitmaakte buitbuitmakebuitmaakte
subjunctive plur.1 maken buitmaakten buitbuitmakenbuitmaakten
imperative sing. maak buit
imperative plur.1 maakt buit
participles buitmakendbuitgemaakt
1) Archaic.

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.