brzęczeć

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *bręčati.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈbʐɛn.t͡ʂɛt͡ɕ/
  • Audio(file)

Verb

brzęczeć impf

  1. to buzz
  2. to hum
  3. to clang

Conjugation
Conjugation of brzęczeć impf
    singular plural
person m f n m pers m anim or m inan or f or n
infinitive brzęczeć
present tense 1st brzęczę brzęczymy
2nd brzęczysz brzęczycie
3rd brzęczy brzęczą
past tense 1st brzęczałem brzęczałam brzęczeliśmy brzęczałyśmy
2nd brzęczałeś brzęczałaś brzęczeliście brzęczałyście
3rd brzęczał brzęczała brzęczało brzęczeli brzęczały
future tense 1st będę brzęczał1 będę brzęczała1 będziemy brzęczeli1 będziemy brzęczały1
2nd będziesz brzęczał1 będziesz brzęczała1 będziecie brzęczeli1 będziecie brzęczały1
3rd będzie brzęczał1 będzie brzęczała1 będzie brzęczało1 będą brzęczeli1 będą brzęczały1
conditional 1st brzęczałbym brzęczałabym brzęczelibyśmy brzęczałybyśmy
2nd brzęczałbyś brzęczałabyś brzęczelibyście brzęczałybyście
3rd brzęczałby brzęczałaby brzęczałoby brzęczeliby brzęczałyby
imperative 1st — brzęczmy
2nd brzęcz brzęczcie
3rd niech brzęczy niech brzęczą
active adjectival participle brzęczący brzęcząca brzęczące brzęczący brzęczące
contemporary adverbial participle brzęcząc
impersonal past brzęczono
verbal noun brzęczenie
1 or: będę brzęczeć, będziesz brzęczeć etc.

Derived terms

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.