bijeenhouden

Dutch

Etymology

From bijeen (“together”) +‎ houden (“to hold”).

Pronunciation
  • IPA(key): /bɛi̯ˈeːnɦɑu̯də(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: bij‧een‧hou‧den

Verb

bijeenhouden

  1. (transitive) to hold together

Inflection
Inflection of bijeenhouden (strong class 7, slightly irregular, separable)
infinitive bijeenhouden
past singular hield bijeen
past participle bijeengehouden
infinitive bijeenhouden
gerund bijeenhouden n|- class="vsHide" style="background: #E6E6FF;" main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular hou bijeen, houd bijeenhield bijeenbijeenhou, bijeenhoudbijeenhield
2nd person sing. (jij) houdt bijeenhield bijeenbijeenhoudtbijeenhield
2nd person sing. (u) houdt bijeenhield bijeenbijeenhoudtbijeenhield
2nd person sing. (gij) houdt bijeenhieldt bijeenbijeenhoudtbijeenhieldt
3rd person singular houdt bijeenhield bijeenbijeenhoudtbijeenhield
plural houden bijeenhielden bijeenbijeenhoudenbijeenhielden
subjunctive sing.1 houde bijeenhielde bijeenbijeenhoudebijeenhielde
subjunctive plur.1 houden bijeenhielden bijeenbijeenhoudenbijeenhielden
imperative sing. hou bijeen, houd bijeen
imperative plur.1 houdt bijeen
participles bijeenhoudendbijeengehouden
1) Archaic.

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.