audiens

Latin

Etymology

Present active participle of audiō (hear, listen).

Participle

audiēns m, f, n (genitive audientis); third declension

  1. hearing, listening
  2. attending, paying attention to
  3. accepting, agreeing, obeying

Inflection

Third declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masc./Fem. Neuter Masc./Fem. Neuter
Nominative audiēns audientēs audientia
Genitive audientis audientium
Dative audientī audientibus
Accusative audientem audiēns audientēs, audientīs audientia
Ablative audiente, audientī1 audientibus
Vocative audiēns audientēs audientia

1When used purely as an adjective.

Derived terms

Descendants

References

  • audiens in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • audiens in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • to make an impression on one's audience: animos audientium permovere, inflammare
    • to fill the souls of one's audience with devotion: audientium animos religione perfundere (Liv. 10. 388)
    • to obey a person's orders: dicto audientem esse alicui
    • (ambiguous) to accept battle: potestatem sui facere (alicui) (cf. sect. XII. 9, note audientia...)

Norwegian Bokmål

Etymology

Borrowed from Latin audientia.

Noun

audiens m (definite singular audiensen, indefinite plural audienser, definite plural audiensene)

  1. an audience (with a person in authority)

References


Norwegian Nynorsk

Etymology

Borrowed from Latin audientia.

Noun

audiens m (definite singular audiensen, indefinite plural audiensar, definite plural audiensane)

  1. an audience (as above)

References

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.