afstammen

Dutch

Etymology

From af +‎ stammen.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈɑfstɑmə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: af‧stam‧men

Verb

afstammen

  1. (intransitive) to descend, originate (from)

Inflection
Inflection of afstammen (weak, separable)
infinitive afstammen
past singular stamde af
past participle afgestamd
infinitive afstammen
gerund afstammen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular stam afstamde afafstamafstamde
2nd person sing. (jij) stamt afstamde afafstamtafstamde
2nd person sing. (u) stamt afstamde afafstamtafstamde
2nd person sing. (gij) stamt afstamde afafstamtafstamde
3rd person singular stamt afstamde afafstamtafstamde
plural stammen afstamden afafstammenafstamden
subjunctive sing.1 stamme afstamde afafstammeafstamde
subjunctive plur.1 stammen afstamden afafstammenafstamden
imperative sing. stam af
imperative plur.1 stamt af
participles afstammendafgestamd
1) Archaic.

Derived terms

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.