afbuigen

Dutch

Etymology

From af +‎ buigen.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈɑvˌbœy̯ɣə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: af‧bui‧gen

Verb

afbuigen

  1. (ergative) to bend/curve away
  2. (intransitive) to branch off

Inflection
Inflection of afbuigen (strong class 2, separable)
infinitive afbuigen
past singular boog af
past participle afgebogen
infinitive afbuigen
gerund afbuigen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular buig afboog afafbuigafboog
2nd person sing. (jij) buigt afboog afafbuigtafboog
2nd person sing. (u) buigt afboog afafbuigtafboog
2nd person sing. (gij) buigt afboogt afafbuigtafboogt
3rd person singular buigt afboog afafbuigtafboog
plural buigen afbogen afafbuigenafbogen
subjunctive sing.1 buige afboge afafbuigeafboge
subjunctive plur.1 buigen afbogen afafbuigenafbogen
imperative sing. buig af
imperative plur.1 buigt af
participles afbuigendafgebogen
1) Archaic.

Derived terms
  • afbuiging

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.