aanvallen

Dutch

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnvɑlə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: aan‧val‧len

Etymology 1

From Middle Dutch aenvallen, from Old Dutch anafallan. Equivalent to aan + vallen.

Verb

aanvallen

  1. (transitive) to attack
Inflection
Inflection of aanvallen (strong class 7, separable)
infinitive aanvallen
past singular viel aan
past participle aangevallen
infinitive aanvallen
gerund aanvallen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular val aanviel aanaanvalaanviel
2nd person sing. (jij) valt aanviel aanaanvaltaanviel
2nd person sing. (u) valt aanviel aanaanvaltaanviel
2nd person sing. (gij) valt aanvielt aanaanvaltaanvielt
3rd person singular valt aanviel aanaanvaltaanviel
plural vallen aanvielen aanaanvallenaanvielen
subjunctive sing.1 valle aanviele aanaanvalleaanviele
subjunctive plur.1 vallen aanvielen aanaanvallenaanvielen
imperative sing. val aan
imperative plur.1 valt aan
participles aanvallendaangevallen
1) Archaic.
Derived terms

Etymology 2

See the etymology of the main entry.

Noun

aanvallen

  1. Plural form of aanval

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.