Zeuge

See also: zeuge

German

Etymology

From the verb zeugen. Cognate with Dutch getuige.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈt͡sɔɪ̯ɡə/
  • Hyphenation: Zeu‧ge
  • (file)

Noun

Zeuge m (genitive Zeugen, plural Zeugen, female Zeugin)

  1. witness, wit (slang), deponent, attestor (attester), voucher (male or of unspecified sex)

Declension

Derived terms

  • Augenzeuge
  • Belastungszeuge
  • Blutzeuge
  • Christuszeuge
  • Entlastungszeuge
  • Gegenzeuge
  • Hauptzeuge
  • Hauptzeuge für die Staatsanwaltschaft
  • Jehovas Zeuge
  • Jehovazeuge
  • Kronzeuge
  • Nebenzeuge
  • Ohrenzeuge
  • Schlüsselzeuge
  • Sportzeuge
  • Taufzeuge
  • Textzeuge
  • Trauzeuge
  • Unfallzeuge
  • Wahlzeuge
  • Wahrheitszeuge
  • Zeitzeuge
  • Zeitzeugengespräch
  • Zeitzeugenschaft
  • Zeuge Jehovas

Noun

Zeuge n

  1. (rare) plural of Zeug

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.