Juntinus

Latin

Alternative forms

Etymology

Junta + -īnus

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /junˈtiː.nus/, [jʊnˈtiː.nʊs]

Adjective

Juntīnus (feminine Juntīna, neuter Juntīnum); first/second declension

  1. (New Latin) Juntine (of, pertaining to, occurring in, or typifying the editions of the Giunti printing family)
    • 1818, Carolus Reisigius Thuringus, De constructione antistrophica trium carminum melicorum Aristophanis syntagma criticum, chapter iii, page 14:
      In Lysistrata, v. 168., Juntinus liber tenet ἀμῶν, ἀμὶν idem v. 1081. et hîc in antistropha αʹ. et v. 1162., ubi Ravennas ἀμῖν.
      (please add an English translation of this quote)
    • ibidem, page 15:
      Cogitabam posse verius esse ᾆπεϱ, quia v. 1312. Juntinus liber et Ravennas haberent σείοντ’.
      (please add an English translation of this quote)

Declension

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative Juntīnus Juntīna Juntīnum Juntīnī Juntīnae Juntīna
Genitive Juntīnī Juntīnae Juntīnī Juntīnōrum Juntīnārum Juntīnōrum
Dative Juntīnō Juntīnae Juntīnō Juntīnīs Juntīnīs Juntīnīs
Accusative Juntīnum Juntīnam Juntīnum Juntīnōs Juntīnās Juntīna
Ablative Juntīnō Juntīnā Juntīnō Juntīnīs Juntīnīs Juntīnīs
Vocative Juntīne Juntīna Juntīnum Juntīnī Juntīnae Juntīna

Descendants

Proper noun

Juntīnus m (genitive Juntīnī); second declension

(New Latin)
  1. A male given name — held by:
    1. Juntinus de Juntinis
    2. Juntinus de Juntinis Pistoriensis
  2. A surname — held by:
    1. Franciscus Juntinus

Declension

Second declension.

Case Singular
Nominative Juntīnus
Genitive Juntīnī
Dative Juntīnō
Accusative Juntīnum
Ablative Juntīnō
Vocative Juntīne
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.