Curtius

Latin

Etymology

From curtus (short).

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈkur.ti.us/, [ˈkʊr.ti.ʊs]

Proper noun

Curtius m (genitive Curtiī); second declension

  1. a Roman nomen gentile, gens or "family name" famously held by:
    1. Marcus Curtius, a Roman mythological figure

Declension

Second declension.

Case Singular
Nominative Curtius
Genitive Curtiī
Dative Curtiō
Accusative Curtium
Ablative Curtiō
Vocative Curtie

Derived terms

  • Curtia

Adjective

Curtius (feminine Curtia, neuter Curtium); first/second declension

  1. of or pertaining to the gens Curtia.

Declension

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative Curtius Curtia Curtium Curtiī Curtiae Curtia
Genitive Curtiī Curtiae Curtiī Curtiōrum Curtiārum Curtiōrum
Dative Curtiō Curtiō Curtiīs
Accusative Curtium Curtiam Curtium Curtiōs Curtiās Curtia
Ablative Curtiō Curtiā Curtiō Curtiīs
Vocative Curtie Curtia Curtium Curtiī Curtiae Curtia

References

  • Curtius in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • Curtius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.