στενοχωρώ

• στεναχωρώ (stenachoró)
• στεναχωράω (stenachoráo) (colloquial)

From Hellenistic Koine Koine Greek στενοχωρῶ (stenokhōrô, “to be straitened, confined, to press, to be anxious”). στενός (stenós, “narrow”) +‎ χώρος (chóros, “space”). The first combining form with both [o] and [a]: στενο-χωρώ and στενα-χωρώ.[1]

• IPA^(key): /stenoxoˈro/
• Hyphenation: στε‧νο‧χω‧ρώ

στενοχωρώ • (stenochoró) (simple past στενοχώρησα, passive στενοχωρούμαι, στενοχωριέμαι)

1. upset, worry

Verb with multiple forms (-χωρή- and -χωρέ-): (also with both alternative suffixes: στενο- & στενα-)

• Act: στενοχωρώ. Past: στενοχώρησα/στενοχώρεσα. Inf: στενοχωρήσει/στενοχωρέσει.
• Passive: στενοχωριέμαι/στενοχωρούμαι. Past: στενοχωρήθηκα/στενοχωρέθηκα. Inf: στενοχωρηθεί/στενοχωρεθεί. Participle: στενοχωρημένος/στενοχωρεμένος.

This verb needs an inflection-table template.

• καταστενοχωρώ (katastenochoró, “Ι sadden excessively”) / καταστεναχωρώ
• στενοχωρημένος (stenochoriménos, “saddened”, participle) / στεναχωρημένος
• στενοχωρεμένος (stenochoreménos, “saddened”, participle), στεναχωρεμένος (stenachoreménos)

• στενοχώρια f (stenochória, “saddness, worry”) / στεναχώρια
• στενόχωρος (stenóchoros, “narrowly spaced”) / στενάχωρος